Kościół św. Barbary w Krakowie

Plac Mariacki przez wiele wieków był cmentarzem parafialnym, a stojący obok kościół św. Barbary pełnił funkcję cmentarnej kaplicy. Ufundował ją bogaty krakowski kupiec Mikołaj Wierzynek. 

Plac Mariacki i Kościół św. Barbary

Król Zygmunt I (1506 - 1548) nakazał przeniesienie kazań polskich do dużego kościoła Mariackiego, a niemieckich do małego kościoła św. Barbary. Akt ten jest świadectwem obudzenia się świadomości i dumy narodowej Polaków i efektem procesu polonizacji niemieckich rodów mieszczańskich.  
W 1583 roku kościół został przekazany jezuitom. W tym czasie swoje kazania wygłaszał tutaj o. Piotr Skarga. Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 roku, kościół przejęła Krakowska Kongregacja Kupiecka. Po insurekcji kościuszkowskiej i przejściowej pruskiej okupacji, Kraków dostał się pod panowanie Austrii. W roku 1796 rząd austriacki przekazał dom i kościół św. Barbary Kanonikom Regularnym Stróżom Świętego Grobu Jerozolimskiego (bożogrobowcy, miechowici). 30 III 1874 roku zmarł ostatni z bożogrobowców zarządzających kościołem św. Barbary - ks. Piotr Pękalski.  

Przy głównym wejściu do kościoła św. Barbary, wybudowano Ogrojec: kaplica, a w niej grupa kamiennych figur przedstawiających Chrystusa w Ogrojcu i trzech spiących apostołów. W 1933 roku wejście do kaplicy zamknięto ozdobną kratą z brązu.

Kościół św. Barbary od strony Małego Rynku

Budynek klasztoru jezuitów wzniesiony został w XVI i XVII wieku i oprócz klasztornych, pełnił także inne funkcje (pod nieobecność jezuitów były tu m.in. szpital akademicki, liceum i bursa). 
W klasztorze jezuitów mieszkało kilku zakonników z Leżajska i okolic.
Jan Beigert z Tarnawca, Franciszek Szpila z Grodziska,  Stanisław Lic z Leżajska, 

Źródło: Św. Barbara - Jezuici